Βλέπεις τη ζωή σου να στροβιλίζεται μπροστά σου και είσαι αδύναμος να την ελέγξεις. Νιώθεις θεατής σε μια παράσταση όπου θα έπρεπε να είσαι πρωταγωνιστής. Αισθάνεσαι εξουθενωμένος, σα να ζεις σε μία μόνιμη παραίσθηση. Δεν είσαι ξύπνιος αλλά ούτε και κοιμάσαι. Νιώθεις δεμένος, δεμένος με αλυσίδες που ίσως όμως εσύ να έχεις βάλει.
Και το σώμα σου… είναι σα να βρίσκεσαι έξω από αυτό, σα να μην ανήκει σε σένα. Δε μπορείς πλέον να το ελέγξεις. Δε μπορείς να το ορίσεις. Νιώθεις φυλακισμένος, φυλακισμένος σε μία θλιβερή πραγματικότητα που ήρθε ξαφνικά, χωρίς να το συνειδητοποιήσεις.
Το να βιώνει κάποιος κρίσεις πανικού είναι πράγματι οδυνηρό και μπορεί να καταστρέψει την ποιότητα ζωής του ατόμου, η οποία μετατρέπεται σε μία φυλακή όπου δε μπορεί να δραπετεύσει. Παύουμε να είμαστε λειτουργικοί καταστρέφοντας την ικανότητα μας να δράσουμε παραγωγικά και αυθόρμητα. Έχουμε όμως αναρωτηθεί τι πραγματικά συμβαίνει όταν μια κρίση άγχους μας χτυπάει την πόρτα; Μήπως αυτός ο ακάλεστος πανούργος επισκέπτης θέλει να μας μεταφέρει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα;
Σε μία κρίση πανικού η συναισθηματική μας κατάσταση εκφράζεται μέσω μιας σειράς σωματικών αντιδράσεων. Κατά τη διάρκεια δηλαδή μιας κρίσης πανικού ένα ή περισσότερα συναισθήματα σωματοποιούνται. Τι είδους συναισθήματα όμως είναι αυτά και πού βρισκόταν όλο αυτό το διάστημα;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε το πώς λειτουργεί το ψυχικό σύστημα του ανθρώπου. Η λειτουργία αυτού του ψυχολογικού συστήματος δε διαφέρει καθόλου από αυτή του φυσικού εαυτού. Όταν ένας μικροοργανισμός εισχωρήσει στο σώμα και διαταράξει την εύρυθμη λειτουργία του τότε αυτό αμύνεται για να τον εξουδετερώσει και να επαναφέρει τη λειτουργία του οργανισμού σε κατάσταση υγείας. Οι «μικροοργανισμοί» του ψυχικού μας συστήματος είναι τα καταπιεσμένα οδυνηρά συναισθήματα. Όταν λοιπόν ένα οδυνηρό συναίσθημα είναι προ των πυλών, το ψυχικό μας σύστημα αναπτύσσει μια σειρά από άμυνες ώστε το συναίσθημα αυτό να μη βρει το δρόμο του και εκφραστεί. Η πιο ισχυρή από τις άμυνες αυτές είναι η απώθηση, όπου αυτό το συναίσθημα ασυνείδητα απωθείται, θάβεται δηλαδή ώστε να μην εκφραστεί ποτέ.
Ένα συναίσθημα όμως, όσο και αν το έχουμε απωθήσει και καταπιέσει δεν εξαφανίζεται ποτέ. Πάντα θα βρει έναν τρόπο να εκφραστεί όσο επιδέξια και αν προσπαθήσουμε να το κρύψουμε. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε μία κρίση άγχους ή κρίση πανικού όπως λέγεται συνήθως. Το άγχος πέρα από τη βιολογική του χρησιμότητα, είναι κατά βάση μία αντίδραση στην έλευση ενός καταπιεσμένου οδυνηρού συναισθήματος. Όλα αυτά τα συναισθήματα από την πολύ πρώιμη βρεφική ηλικία αποθηκεύονται στα κύτταρα του σώματος μας και το πιο ισχυρό από αυτά είναι ο φόβος. Σε μια εποχή όπου ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητα έχει ενοχοποιηθεί και αντικατασταθεί από τη μηχανοποιημένη μαζική σκέψη και τη φυγή από τον εσωτερικό μας εαυτό είναι λογικό να μας πανικοβάλλει οτιδήποτε μας «θυμίζει» την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μας.
Η πλειονότητα των θεραπευτικών προσεγγίσεων για την κρίση πανικού αποτυγχάνει ή επιτυγχάνει μόνο πρόσκαιρα διότι αφενός δε θεραπεύει το αίτιο και αφετέρου δεν κατανοεί το πρόβλημα. Οι διάφορες αυτές τεχνικές σκοπό έχουν να εξαλείψουν τα συμπτώματα προσπαθώντας να εκλογικεύσουν τις σωματικές αντιδράσεις. Η εκλογίκευση όμως δεν πάει να είναι άλλη μία μορφή άμυνας του ψυχικού μας συστήματος απέναντι στον αφόρητο πόνο που προκαλεί ένα αβίωτο συναίσθημα. Έτσι, υπάρχει μία προσωρινή ανακούφιση, μέχρι το καταπιεσμένο συναίσθημα να επιστρέψει την επόμενη φορά πιο ισχυρό.
Ένα απωθημένο συναίσθημα παύει να «ενοχλεί» αποκλειστικά και μόνο όταν εκφραστεί. Όσο αγνοούμε τη συναισθηματική μας αλήθεια θάβοντας τα συναισθήματα μας, τόσο συχνά το σώμα μας θα μας θυμίζει ότι αυτή βρίσκεται εκεί έτοιμη να εκφραστεί. Εκεί είναι που έγκειται η ουσία της θεραπείας. Δε μπορούμε να κατανοήσουμε και κυρίως να αγαπήσουμε τον εαυτό μας αν αγνοούμε τα μηνύματα των συναισθημάτων μας. Κάθε φορά που δε σεβόμαστε την εσωτερική μας πραγματικότητα, το σώμα θα είναι εκεί να επαναστατεί καθρεπτίζοντας την….
