Μετά τη λάμψη και την ισορροπία της οκταετίας Ομπάμα οι ΗΠΑ προσέρχονται στις κάλπες μετά από την πιο νοσηρή προεκλογική εκστρατεία που έχει καταγραφεί και με αρκετή μελαγχολία για το δίλημμα που τους περιμένει. Από τη μια ένας εκκεντρικός, προκλητικός και ακραίος – ανήκουστα ακραίος ακόμη και για το συντηρητικό ακροατήριο των ΗΠΑ – εκατομμυριούχος και από την άλλη μια πολιτική περσόνα που η αμερικανική κοινωνία έχει κατατάξει στα πιο συστημικά και αντιδημοφιλή πρόσωπα παρά το έντονο πλασάρισμα των ΜΜΕ και του αμερικανικού σταρ σίστεμ εδώ και δεκαετίες.
Στο τέλος της ημέρας είναι απολύτως σαφές ότι όποιος και αν κερδίσει, θα είναι τόσο κάτω από τον πήχη που θα το οφείλει στον αντίπαλό του. Η μόνη περίπτωση να κέρδιζε η Χίλαρι Κλίντον τις εκλογές θα ήταν αν απέναντί της βρισκόταν ένας τόσο αδέξιος, ακραίος και προκλητικός υποψήφιος που διώχνει ακόμη και το παραδοσιακό ρεπουμπλικανικό κοινό αφού οποιοσδήποτε κλασικός ρεπουμπλικάνος υποψήφιος θα είχε κερδίσει με άνεση. Αλλά και αν κερδίσει ο Τραμπ θα είναι γιατί απέναντί του υπήρχε η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε να προκύψει από τους Δημοκρατικούς αφού οποιοσδήποτε άλλος, στοιχειωδώς επαρκής Δημοκρατικός, χωρίς τη φήμη που καταδιώκει τη Χίλαρι, θα κέρδιζε πολύ εύκολα τον Τραμπ.
Χαμηλό επίπεδο πολιτικού λόγου
Η παρουσία του Τραμπ τράβηξε το σχοινί της προεκλογικής αντιπαράθεσης προς τη χυδαιότητα και το χαμηλό επίπεδο πολιτικού λόγου, βγαλμένο από ριάλιτι σόου αλλά και η άλλη πλευρά ακολούθησε σε αυτό το είδος της μονομαχίας, ίσως λανθασμένα. Ο – μάλλον επιτηδευμένα γκαφατζής και χονδροειδής – Τραμπ ενσάρκωσε μέχρι και πριν λίγες ημέρες τον αντί – υποψήφιο που κάνει ακριβώς το αντίθετο από όσα επιτάσσει μια προεδρική εκστρατεία και θα ήταν ένας από τους γραφικούς εκατομμυριούχους που έχουν κατέλθει κατά καιρούς, αν δεν είχε το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων. Από την άλλη η Χίλαρι Κλίντον, ακολούθησε τόσο πιστά το καθιερωμένο μοντέλο που υπενθύμισε μοιραία – σε συνδυασμό με τις κατηγορίες που δέχτηκε στη διεκδίκηση του χρίσματος – πόσο προβλέψιμη είναι, αυτό δηλαδή που ενοχλεί τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους.
Και ίσως η τελευταία της εμφάνιση δίπλα στο ζεύγος Ομπάμα και τον Μπιλ Κλίντον υπενθύμισε ότι είναι η μόνη από τους τέσσερις της σκηνής που δεν έχει τα απίστευτα επικοινωνιακά χαρίσματα των υπολοίπων τριών, ασχέτως των πολιτικών της αρετών.
Ίσως οι Δημοκρατικοί και οι ΗΠΑ, κατ’ επέκταση έχασαν τη δική τους μεγάλη ευκαιρία με τον Μπέρνι Σάντερς, έναν αριστερό (για τα δεδομένα των ΗΠΑ) που θα μπορούσε να ανακατέψει την τράπουλα ή τουλάχιστον να μην ανακόψει τη μετριοπαθή πορεία του Ομπάμα (μετριοπαθή για τα δεδομένα των ΗΠΑ βέβαια και όχι ιδεατή). Η ιστορία απέδειξε ότι ακόμη και ένας κακός, ως και προβληματικός Πρόεδρος, λίγο μπορεί να παρεκκλίνει από τη διαμορφωμένη αμερικανική πολιτική καθώς οι δομές είναι τόσο ισχυρές και τα επίπεδα των εξουσιών πολλαπλά, που τα περιθώρια ελιγμών είναι μικρά ακόμη και για τον πλανητάρχη.
Για την Ελλάδα πάντως, λίγα πράγματα θα αλλάξουν και δεν υπήρξε και κάποια τρομακτική αλλαγή στάσης ανάλογα με την προέλευση του Προέδρου καθώς τα γεωπολιτικά συμφέροντα είναι τόσο ισχυρά που ξεπερνούν την πολιτική ρητορική και την πολιτική ακτινοβολία, που σε κάποιο βαθμό έχει αξία στην Ευρώπη. Όμως η χώρα θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί όσο μπορεί τις τελευταίες εβδομάδες του χαρισματικού Ομπάμα (που απέφυγε πάντως να εμπλακεί στα ευρωπαϊκές υποθέσεις, περισσότερο από τους προκατόχους του αλλά επέλεξε να είναι σταθεροποιητικός παράγοντας) και θα ήθελε να έχει στην Αθήνα έναν Ομπάμα με τους Δημοκρατικούς νικητές και όχι ηττημένους.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
