Με αφορμή την εκδίκαση της υπόθεσης των 8 τούρκων στρατιωτικών από τον Άρειο Πάγο, άνοιξε εκ νέου η συζήτηση για τον τρόπο που η ελληνική Πολιτεία διαχειρίστηκε το θέμα.
Δεν θα μπω στο νομικό κομμάτι της υπόθεσης καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία, η οποία άλλωστε θα πάρει πολύ χρόνο. Θα ήθελα να επιμείνω στην πολιτική διαχείριση και στη σπουδή που έχει επιδείξει η Πολιτεία να κλείσει το θέμα όσο πιο γρήγορα, προκαταλαμβάνοντας και τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έσπευσε να καθησυχάσει την Τουρκική κυβέρνηση ανακοινώνοντας ότι θα εκδοθούν.
Η εκδίκαση της υπόθεσης γίνεται στις 10-11 και 13/1 ενώ στις 12/ θα πραγματοποιηθεί η πολυμερής συνάντηση για το Κυπριακό στη Γενεύη. Άλλη μια σύμπτωση (;), η οποία δημιουργεί συνειρμούς για ενδεχόμενη εργαλειακή χρήση της τύχης των «8» στη διαπραγμάτευση.
Είναι νομίζω περιττό να αναπτύξω τα επιχειρήματα ως προς το γιατί η Τουρκία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ασφαλής χώρα για αντιφρονούντες και εχθρούς του Κράτους, οι δεκάδες αναφορές για βασανιστήρια, οι μαζικές δίκες με χιλιάδες κατηγορούμενους, οι μαζικές απολύσεις και φυλακίσεις χιλιάδων συνηγορούν στο ότι κάτι πάει στραβά στη γείτονα χώρα.
Το ζήτημα είναι πως αντιλαμβάνεται η Ελλάδα το ρόλο της, τόσο σε σχέση με την Τουρκία όσο και ως ευρωπαϊκή χώρα, η οποία καλείται να υπερασπιστεί ένα πυρήνα αξιών, οι οποίες το τελευταίο διάστημα έχουν δεχθεί σφοδρά χτυπήματα με διάφορες αφορμές.
Το ερώτημα είναι εάν και σε αυτή την περίπτωση ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, εάν η αναζήτηση γεωπολιτικής ισορροπίας απαιτεί τη θυσία 8 ανθρώπων ή εάν είναι η ώρα να σταματήσει ο κατήφορος που έχει ξεκινήσει με αφορμή τη μάχη κατά της τρομοκρατίας και την ανάσχεση και περιορισμό των προσφυγικών/μεταναστευτικών ρευμάτων.
Τι είναι οι 8 μπροστά σε τόσο δύσκολα ερωτήματα και επιλογές, γιατί οι συγκεκριμένοι να αποτελέσουν την αφορμή να επαναπροσεγγίσουμε τις βασικές αρχές μας; στο κάτω κάτω είναι Τούρκοι και στρατιωτικοί και μπορεί να είναι και πραξικοπηματίες; ποιος ο λόγος να ασχοληθούμε λες και δεν έχουμε άλλα πιο άμεσα και καθημερινά προβλήματα; Κι όμως με τέτοιες αφορμές δίνονται οι μεγαλύτερες μάχες και ειδικά στον τομέα της προάσπισης των δικαιωμάτων, στις περιπτώσεις που η υπεράσπιση αρχών και αξιών μοιάζει να είναι πολυτέλεια.
Η τύχη 8 ανθρώπων μοιάζει να είναι μια υποσημείωση σε ένα μεγάλο κεφάλαιο διεθνών και εθνικών πολιτικών εξελίξεων, δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το πλήγμα σε περίπτωση που τους παραδώσουμε βορά στη σκοπιμότητα.
