Το αποτέλεσμα της δίκης των υπαλλήλων του ΣΔΑΝΞ που κατηγορήθηκαν επειδή εξοικονόμησαν 1,2 εκατ. ευρώ δημόσιου χρήματος μπορεί να είναι ανακουφιστικό και να σημαίνει ότι δεν τρελαθήκαμε ακόμη εντελώς, έχουν μείνει ψύγματα λογικής στην κοινωνία και τη Δικαιοσύνη. Αλλά ότι αυτή η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο και ότι οι υπάλληλοι διακινδύνεψαν την οικογενειακή τους ευημερία (ας αφήσουμε έξω τους πολιτικούς για την ώρα που βρέθηκαν στο εδώλιο) είναι πράγματι κάτι που πληγώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Η αστική αξίωση του εργολάβου, έχει πάρει το δρόμο της και έχει κάθε δικαίωμα η εταιρία να διεκδικήσει κάτι αν θεωρεί ότι θίγεται και έχει στη διάθεσή της πολλά ένδικα μέσα. Αλλά η ποινική καταδίωξη των υπαλλήλων είναι κάτι εντυπωσιακό. Το μήνυμα που δόθηκε στο τέλος, ασχέτως αν όλες οι κατηγορίες κατέρρευσαν και αναδείχθηκε το προφανές, είναι πως όταν τολμάς να προστατεύεις το δημόσιο συμφέρον και να εξοικονομείς δημόσιο χρήμα, αντί να γίνεις αποδέκτης επαίνων, απειλείσαι με προσωπική και οικογενειακή καταστροφή…
Οι δεδηλωμένες προθέσεις της κυβέρνησης για προοπτική ενδεχόμενης μονιμοποίησης υπό μορφή τακτοποίησης ετερογενών εργασιακών σχέσεων μεταξύ του δημοσίου και των εργαζομένων τροφοδοτεί, σίγουρα, σενάρια εκλογών. Και ας είμαστε για άλλη μια φορά ξεκάθαροι για τις δικές μας απόψεις: Είμαστε λοιπόν αντίθετοι σε οποιαδήποτε μορφή μονιμοποίησης οποιασδήποτε μορφής σύμβασης. Τόσο γιατί δεν υπάρχει καμιάς μορφής τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία -πια- για το πολιτικό, σύστημα, όσο και γιατί νομιμοποιεί ένα καθεστώς αναξιοκρατίας που τροφοδοτείται από τα παλαιοκομματικά πελατειακά δίκτυα.
Όμως, και σε επίπεδο ουσίας και δημοσιονομικής τάξης οι μονιμοποιήσεις ελάχιστα αυξάνουν την την παραγωγικότητα του δημοσίου καθώς είναι αποδεδειγμένο ότι για κάθε μονιμοποίηση απαιτούνται στη συνέχεια συμβασιούχοι που θα καλύπτουν τις “πάγιες και διαρκείς ανάγκες” αφού, δυστυχώς, η αντίληψη που κυριαρχεί στη διοίκηση είναι πως ο μόνιμος έχει ελαττωμένη απόδοση σε σχέση με τον συμβασιούχο.
Και δεν υπάρχει χειρότερο παράδειγμα αντιλήψεων από την “κινητικότητα” της περιόδου Σαμαρά που απέλυσε προσωπικό από κρίσιμα καθήκοντα στην ΤΑ και στη συνέχεια τους μετέταξε σε υπηρεσίες, τόσο σημαντικές, που αγνοείται ακόμη και η ύπαρξή τους. Μετά από τρεις γενιές μονιμοποιήσεων (και με βιομηχανίες πλαστών βεβαιώσεων προϋπηρεσίας που στήθηκαν παράλληλα αλλά ποτέ ελέγχθηκαν ουσιαστικά) οι χώροι που πραγματικά έχουν ανάγκη, όπως η Υγεία, παραμένουν προκλητικά υποστελεχωμένοι ενώ οι κρίσιμες ειδικότητες, συχνά, διατίθενται σε διοικητικές ή βοηθητικές θέσεις. Γιατί αν αύριο μονιμοποιηθούν 10.000 υπάλληλοι, ούτε ένας από αυτούς δεν θα βρίσκεται στο χώρο της υγείας και θα συνεχίσει το ίδιο καθεστώς στα Νοσοκομεία !
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, μπορεί να ξενίζει η ενέργεια της Υπουργού να ολοκληρώσει τον διορισμό των 150 αθλητών αλλά αυτοί που διαμαρτύρονται πιο έντονα είναι αυτοί που διόρισαν τους αθλητές καθώς έχουν συμπληρώσει τις προϋποθέσεις του σχετικού προεδρικού διατάγματος του 2001 και απλώς είχαν “παγώσει” οι διορισμοί.
