ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ σχετικά με την υλοποίηση του πιλοτικού προγράμματος προσχολικής αγωγής σε νηπιαγωγεία που λειτουργούν σε αμιγώς μειονοτικούς οικισμούς της Θράκης που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας
Ακούστηκε:
«Η μειονότητα ήθελε και Τουρκόγλωσσα τα Νηπιαγωγεία, οπότε το μέτρο αυτό δεν την εξυπηρετεί…»
Επίσης για το ίδιο θέμα:
«Στην ….πλειονότητα του πλειονοτικού στοιχείου της Θράκης υπάρχει σκεπτικισμός και ίσως άρνηση, με το σκεπτικό ότι διαταράσσεται η παιδαγωγική ισορροπία της τάξης με την παρουσία ενός επιπλέον ατόμου στην αίθουσα τη στιγμή μάλιστα που τέτοιο αίτημα δεν έχει διατυπωθεί ποτέ από κανένα μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας, οπότε και σε αυτήν την περίπτωση το μέτρο δεν εξυπηρετεί….»
Ακόμη κάποια ενδιάμεση γνώμη που εκφράστηκε λέει:
«Κατ΄ αρχήν ναι στο μέτρο, αφού όμως πρώτα διευκρινιστεί ποια θα είναι τελικά αυτή η περίφημη γλώσσα στήριξης που θα χρησιμοποιείται, οπότε μέχρι τότε επίσης το μέτρο δεν…εξυπηρετεί»
Τελικά τι από όλα αυτά ισχύει;
Μπορεί κάποια…., μπορεί και τίποτα, μπορεί και όλα αφού οι αναμενόμενες διευκρινήσεις από το Υπουργείο Παιδείας δεν έχουν έρθει ακόμη !
Άλλωστε στην Ελλάδα συνηθίζεται να εισάγεται από την Πολιτεία μία καινοτομία, τις περισσότερες φορές χωρίς την απαραίτητη επιστημονική προετοιμασία, θωράκιση και κατοχύρωση, και στη συνέχεια, όπως τώρα, να αμφισβητείται έντονα από όλες τις πλευρές ακόμη και από αυτές που είναι διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους (για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία) και στο τέλος όλοι μαζί οι Έλληνες να καθόμαστε περίλυποι πάνω στα χαλάσματα και αναρωτιόμαστε γιατί άραγε σε αυτήν τη χώρα ποτέ δε γίνεται τίποτα, γιατί ως κοινωνία δεν πάμε μπροστά;
Διότι πολύ απλά είμαστε ανώριμοι, πάντα βιαστικοί, επιλέγοντας λύσεις την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, χωρίς τον απαραίτητο σχεδιασμό και στη συνέχεια γινόμαστε αμφισβητίες, καχύποπτοι, ανασφαλείς, «παντογνώστες» και εν τέλει καταλήγουμε πάντα «νικητές» και νικημένοι, πάντα γελαστοί και «γελασμένοι» όπως λέει και το λαϊκό άσμα…
Έτσι λοιπόν αφήνουμε σοβαρά ζητήματα να αιωρούνται για καιρό, ξεκρέμαστα, αναπάντητα και ταλαιπωρημένα από το χρόνο, περιμένοντας μήπως λυθούν από μόνα τους. Και εάν κάποιος προσπαθήσει να καταπιαστεί με κάτι από αυτά, όλοι μαζί έκπληκτοι επαναστατούμε και εκφράζουμε δυνατά την απόλυτη αντίθεσή μας σε όλα, είτε είμαστε ειδικοί, είτε όχι…
Τη στιγμή μάλιστα που σε όλα τα σύγχρονα κράτη, παρόμοια ζητήματα, έχουν επιλυθεί οριστικά…
Εμείς εδώ στην Ελλάδα από την άλλη αποφεύγουμε να το κάνουμε επίσημα ως πολιτεία, αναδεικνύοντας κατά καιρούς ως μοναδική μας πρόοδο αυτή την παράξενη δυναμική της απραξίας και της αδράνειας που μας διακρίνει ως λαό, πέρα βέβαια από τις προσωπικές μας ιδεοληψίες και τα ατομικά μας συμφέροντα…
Θαρρείς και περιμένουμε πρώτα να ωριμάσουμε από αυτήν την παρατεταμένη περίοδο της εφηβείας που διανύουμε εδώ και χρόνια και για την οποία δε φταίμε εμείς οι ίδιοι, αλλά κάποιοι άλλοι….
Π Ρ Ο Τ Α Σ Η
Επειδή λοιπόν δεν πρέπει να υποπέσω και εγώ στο ίδιο λάθος της ακατάσχετης και αναποτελεσματικής κριτικής και άρνησης ή της αποδοχής του μέτρου χωρίς τη διατύπωση συγκεκριμένης πρότασης, θα ΠΡΟΤΕΙΝΑ να προηγηθεί ή να ξεκινήσει παράλληλα με την όποια πιλοτική εφαρμογή μία ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ από πιστοποιημένο δημόσιο φορέα (π.χ. Πανεπιστήμιο, ΙΕΠ, Δημόσιο Ερευνητικό Κέντρο) για την αναγκαιότητα ή μη του μέτρου αυτού. Στη συνέχεια και σε σύντομο χρονικό διάστημα τα αποτελέσματα που θα εξαχθούν να συζητηθούν σε ένα ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ στο οποίο θα διατυπωθούν δημόσια, ελεύθερα και δημοκρατικά όλες οι εκπαιδευτικές και κοινωνιολογικές απόψεις για το ζήτημα αυτό. Τέλος με βάση τα επιστημονικά συμπεράσματα τα οποία θα διατυπωθούν, να επανασχεδιαστεί και να οριστικοποιηθεί η παρέμβαση του Υπουργείου Παιδείας η οποία πλέον θα έχει και την επιστημονική «νομιμοποίηση» και θα υπαγορεύεται από όρους κυρίως ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ και όχι πολιτικούς, κομματικούς ή συντεχνιακούς
