H υπόθεση με τα όπλα στο τέμενος της Ηλιόπετρας θα εγκαταλείψει την επικαιρότητα τις επόμενες μέρες. Η αντιμετώπιση της υπόθεσης από τη δικαιοσύνη ήταν κομβική ώστε να εκτονωθεί η πίεση του αυτοφώρου και η πιθανότητα να οδηγηθεί στο ακροατήριο του μονομελούς με τον κόσμο αναστατωμένο και ίσως και με την πίεση των γεγονότων σε μια απονομή δικαιοσύνης που θα φαινόταν βεβιασμένη σε όποιον θα διαφωνούσε.
Επίσης λόγω της ευαισθησίας και της δυσκολίας της υπόθεσης είναι πολύ θετικό να δοθεί ο χρόνος που χρειάζεται για να διαλευκανθεί η υπόθεση. Και σε μια δεύτερη ανάγνωση, όποιος έχει ενστάσεις για όσα λέγονται γύρω από την υπόθεση ή εκδοχές προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση ίσως μπορεί να εισφέρει με τη μαρτυρία ή τα τεκμήρια που ενδεχομένως υπάρχουν. Από πολιτική άποψη πάντως, είναι αρκετά θετικό ότι η υπόθεση έφυγε από το αυτόφωρο ! Η περιοχή αυτή την εποχή έχει ανάγκη την ηρεμία.
Εργαζόμενοι συμβασιούχοι στην Καθαριότητα του Δήμου Ωραιοκάστρου της Θεσσαλονίκης, προσέφυγαν και πέτυχαν την έκδοση προσωρινής διαταγής που υποχρεώνει τον αρμόδιο Επίτροπο ΕΣ να θεωρήσει τα σχετικά εντάλματα και να πληρωθούν. Ενδεχομένως αυτή η απόφαση να επιλύει το πρόβλημα των συμβασιούχων στην Ξάνθη, στο πλευρό των οποίων βρέθηκε ακόμη και ο ίδιος ο Υπουργός αλλά δεν κατάφεραν να πληρωθούν !
Η παράνοια όμως είναι ότι η εκτελεστική εξουσία αποφασίζει, η νομοθετική εξουσία νομοθετεί και μεσολαβούν διάφορες άλλες μορφές εξουσίας που “μπλοκάρουν” την εφαρμογή, λειτουργώντας ως “βαθύ κράτος”. Στην αυτοδιοίκηση, στην Παιδεία, στην υγεία, στα ΜΜΕ, παντού φαίνεται να υπάρχει ένα “αόρατο χέρι”, θεσμικό πολιτειακά ή μη, που συνιστά πολύ κακό συμβολισμό για αυτή την πολυσυζητημένη σύγχρονη δημοκρατία.
Η περίπτωση Σημίτη και η συνέντευξή του μάλλον χιουμοριστικά αντιμετωπίστηκε από αρκετούς. Πάντως αν αντιμετωπιστεί πολιτικά, προφανώς και δοκιμάζει τη νοημοσύνη των Ελλήνων ανεξαρτήτως τοποθέτησης καθώς όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Υπάρχουν και αρκετοί που τη θεωρούν χρήσιμη από την πλευρά τους ενταγμένη στο παλιιό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά το γεγονός ότι ο μακροβιότερος Πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης δείχνει να ζει ακόμη και σήμερα στον κόσμο της “επίπλαστης σημιτικής ευμάρειας” που οδήγησε στην καταστροφή της χώρας, είναι ένα θέμα.
Από ηθικής άποψης, η άποψη που εξέφρασε – ανάμεσα σε πολλές άλλες που έδωσαν το έναυσμα για πολύ δηκτικά σχόλια- ότι η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο άρα δεν τον αφορά το γεγονός ότι το μισό υπουργικό του συμβούλιο κατηγορείται ή έχει καταδικαστεί ή παραδεχτεί μίζες και σκάνδαλα, περνά κάτω από το πήχη του Πάγκαλου και του “μαζί τα φάγαμε” και υπονοεί ότι “ο λαός φταίει”.
Ίσως το σχόλιο Παπαδημούλη εκφράζει το σουρεαλιστικό αντικείμενο των ημερών “Δικαιωμένος δηλώνει ο Καραμανλής που κυβέρνησε το 2004-2009. Δικαιωμένος ο Σημίτης που κυβέρνησε το 1996-2004. Τότε πως διάολο χρεοκοπήσαμε;”
