C

Γράφει η Σίσσυ Βωβού*

Αυτό αναφέρεται σε σχόλιο από τοπικό ηλεκτρονικό μέσο, το οποίο παρουσίαζε την εξέλιξη της δίκης στο δικαστήριο της Καβάλας.

Γνωρίζουμε βέβαια ότι η ετυμηγορία του δικαστηρίου ήταν αθωωτική, και μάλιστα παμψηφεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεχόμαστε ως δίκαιη μια τέτοια απόφαση, ότι κλείνει για εμάς οριστικά η υπόθεση και ότι δεν σχολιάζουμε ή δεν στηλιτεύουμε αποφάσεις που δεν έλαβαν υπόψιν ουσιώδη στοιχεία του κατηγορητηρίου.

Πόσες φορές αθωώθηκαν κατηγορούμενοι για σοβαρά κακουργήματα εναντίον γυναικών, κακουργήματα έμφυλης βίας, και πόσες φορές αθωώθηκαν κατηγορούμενοι για άλλου είδους εγκλήματα, ιδιαίτερα όταν αυτά έπλητταν ευάλωτες κοινωνικές ομάδες; Πάμπολλες θα λέγαμε.

Μάλιστα, κάποιες από αυτές παραπέμφθηκαν σε διεθνή δικαστήρια, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τα οποία βέβαια δεν μπορούν να επαναλάβουν δίκες που γίνονται σε κάθε ανεξάρτητη χώρα, η οποία έχει την ανεξάρτητή της Δικαιοσύνη, απλά όμως καταδικάζουν τη χώρα και τη Δικαιοσύνη της για συγκεκριμένες κατά περίπτωση παραβιάσεις διεθνών υποχρεώσεων και συνθηκών, και υποχρεώνουν σε κάποια αποζημίωση στα θύματα για αδικία που τους έγινε, από τις αντίστοιχες χώρες.

Εκατοντάδες είναι οι καταδίκες του ΕΔΔΑ εναντίον της Ελλάδας κατά τα τελευταία χρόνια, για υποθέσεις που παραπέμπονται σ’ αυτό, από πολίτες που καταγγέλλουν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Είναι νωπή η καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ για τις τη Μανωλάδα με τους φραουλοεργάτες. Η δίκη στα ελληνικά δικαστήρια, ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2014. Μετά την εξάντληση όλων των διαδικασιών, η υπόθεση παραπέμφθηκε στο ΕΔΔΑ, το οποίο και καταδίκασε την Ελλάδα με απόφασή του τον Μάρτιο του 2017, με συνολική αποζημίωση προς τα θύματα και δικαστικά έξοδα που φθάνει το 1. εκ. Ευρώ.

Ενδιαφέρον έχει και η σχετική ανακοίνωση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Κοντονή για την καταδίκη αυτή, που καταλήγει με την εξής πρόταση: “… Επίσης καλό θα είναι οι Δικαστικές Ενώσεις να μην εξαντλούν τη μαχητικότητά τους σε αντιπολιτευτική ρητορική αλλά να τοποθετούνται σε αποφάσεις της Δικαιοσύνης που εγείρουν σοβαρές αντιδράσεις της κοινωνίας σε υποθέσεις που άπτονται του σκληρού πυρήνα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».

Μια τέτοια υπόθεση, με σοβαρές αντιδράσεις της κοινωνίας και ιδιαίτερα των γυναικείων οργανώσεων, που άπτεται του σκληρού πυρήνα των ανθρωπίνων και εδώ να πούμε των γυναικείων δικαιωμάτων, είναι η αθώωση των κατηγορουμένων για ομαδικό βιασμό φοιτήτριας στην Ξάνθη, το 2015.

Δεν γνωρίζουμε πόσες είναι οι άδικες αποφάσεις για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και συχνά κακουργημάτων, αλλά φυσικά είναι πολύ λιγότερες από αυτές που παραπέμπονται στο ΕΔΔΑ. Ακόμα και αν βάλουμε μόνο αυτό το κριτήριο, δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι μια υπόθεση καταγγελίας για ομαδικό βιασμό “έκλεισε οριστικά” με μια αθωωτική δικαστική απόφαση για τους κατηγορούμενους. Εναπόκειται στο αίσθημα δικαιοσύνης που διακατέχει την κοινωνία ή τμήματά της, για το πώς μπορούμε να δεχθούμε και να αντιμετωπίσουμε τέτοιες αποφάσεις.

Όσον αφορά τις γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις, έχουμε βρεθεί άπειρες φορές μπροστά σε αθωωτικές αποφάσεις, ιδίως σε περιπτώσεις βιασμών, ιδίως αν θύματα αυτών των βιασμών είναι γυναίκες τουρίστριες ή μετανάστριες, ή έστω “ξένες” από τη συγκεκριμένη περιοχή. Γιατί σκέπτονται οι δικαστές, όπως έχει φανεί μέσα στις δικαστικές αίθουσες: Αν καταδικάσω αυτόν ή αυτούς, αναγκαστικά πρέπει να βάλω την ποινή που προβλέπει ο νόμος για κάθε βιασμό, δηλαδή 7 χρόνια και πάνω. Δηλαδή θα καταστρέψω τη ζωή αυτού ή αυτών των ανθρώπων, μαζί και των οικογενειών τους, ενώ αν τους αθωώσω, η βιασμένη μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της μαζεύοντας τα κομμάτια της και να επιστρέψει στον όποιο τόπο της, και τι να κάνουμε, ας πρόσεχε. Δυστυχώς δε, τέτοιου είδους συλλογιστική διαπερνά ακόμα και γυναίκες δικαστίνες, που είναι πλέον πλειοψηφία στις σχετικές έδρες. Αυτή είναι η πατριαρχική κοινωνία μας, αυτή είναι η πατριαρχική δικαιοσύνη.

Είναι αλήθεια ότι αρκετές νοοτροπίες έχουν αλλάξει, έχουν προχωρήσει, βλέπουμε καμιά φορά και δίκαιες αποφάσεις, όπως αυτή πρόσφατα για τον κατά συρροήν βιαστή των Εξαρχείων, που καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκιση γιατί βίασε δύο ξένες γυναίκες (τη μια πολλές φορές), τον Δεκέμβριο του 2017 (βλ. Σύνδεσμο Μωβ). Επίσης στην υπόθεση του κατά συρροήν “βιαστή με την τυρόπιττα” που μετά από πολλές ωδίνες και αρνησιδικίες, καταδικάστηκε τελικά και μετά από πολλά χρόνια, και για τις τέσσερις τουρίστριες που τον είχαν καταγγείλει για βιασμούς το 2005.

Κλείνουμε με κάποιες πρόσφατες ακόμα υποθέσεις καταδίκης της Ελλάδας από το ΕΔΔΑ:

▶ Τον Ιανουάριο του 2016, η Ελλάδα καταδικάστηκε για τον τρόπο χειρισμού της καταγγελίας θύματος human trafficking από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές.

▶ Με αίτηση του 2007, για βιασμό μετανάστη από υπαλλήλους της ακτοφυλακής, καταδικάστηκε η Ελλάδα με απόφαση της 17.1.12.

▶ Ο Παναγιώτης Βηχος ο οποίος είχε καταγγείλει κυκλώματα trafficking στη Σαντορίνη το 1998, αφού είδε όλους τους κατηγορούμενους να αθωώνονται και υπέστη διώξεις που κράτησαν συνολικά 13 χρόνια, αφού μετατράπηκε από κατήγορο σε κατηγορούμενο, αθωώθηκε οριστικά το 2011. Στο μεταξύ είχε εκδοθεί καταδικαστική απόφαση εναντίον της Ελλάδας και των χειρισμών της Δικαιοσύνης το 2010 από το ΕΔΔΑ.

Όχι, αυτή η υπόθεση δεν έκλεισε οριστικά. Οι φεμινιστικές και γυναικείες οργανώσεις θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για δικαιοσύνη.

*Μέλος της φεμινιστικής συλλογικότητας Το Μωβ και της συντακτικής επιτροπής του ηλεκτρονικού ιστότοπου http://tomov.gr

http://tomov.gr/2017/01/12/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84/


To Χanthi2gr  είναι ένας φιλόξενος χώρος που δημοσιεύει απόψεις πολιτών και αρθρογράφων και δεν υιοθετεί απαραίτητα το περιεχόμενο των άρθρων.